Mijn eerste week in Costa Rica

Nou ik ben helemaal veilig aangekomen in Costa Rica. Mijn lange overstap in Miami kwam uiteindelijk mooi uit. Perfect zelfs. Voordat ik door customs was, was het al 19.30. Mijn vliegtuig vertrok om 20.20. Ik was net op tijd!

Het hotel waar ik geslapen heb was heel schattig. Het werd gerund door een bejaard koppel die nauwelijks Engels praatte maar heel behulpzaam waren. (Iedereen hier is behulpzaam en aardig en zo dankbaar naar elkaar) Na een heerlijk ontbijt met vers fruit moest ik om 9u klaar staan zodat mijn chauffeur me kon ophalen, maarja, costa rica. Voordat hij er was was het al 9.20.

Vanuit san José zou ik met de bus naar Nicoya gaan, de bus had echter alleen nog maar staplaatsen. Vier uur staan met een rugzak stond nou niet echt op mijn to-do list, dus dan maar de bus naar Santa Cruz en eerder uitstappen. Ik moest gewoon uitstappen in Cruce Nicoya na 4 uur, het was heel makkelijk ik zou het zo herkennen. Nou, mooi niet dus. Thank god dat een vrouw naast me op de zelfde plaats moest uitstappen (& Engels sprak.) Na de busreis was ik binnen een uur in het park. Het is hier echt prachtig! Alles is groen en er zijn zoveel vogels en andere dieren. Leuke en minder leuke dieren.

De eerste echte dag in het kamp heb ik bezig gewerkt in de biogarden (oftewel: digging trenches). Prachtig begin van het project. Het was ontzettend zwaar en ik had meteen 3 blaren. De biogarden wordt een natuurlijke zuiveringsinstallatie voor water, zodat het toilet en douche water opnieuw gebruikt kan worden. Voordat het water in de zuivering komt gaat het door de 'shit machine'. De shitmachine verzameld al het rioolwater en haalt gas uit dat water zodat dat gas gebruikt kan worden door Maise om te koken. Maise is de kokkin hier, en een ontzettend leuke en luide vrouw, en koken kan ze. Het eten is heerlijk. Altijd rijst met bonen en groente/vlees/kip/vis/gebakken bananen/gefrituurde bananen/maistortillas (een soort pannenkoeken maar dan lekkerder), en dat dan drie maal per dag. Ik krijg mijn borden niet allemaal leeg, dat is nog net veel te veel. Tikos zijn een dankbaar volk, dus na elke maaltijd hoor je de kok ook te bedanken. Eigenlijk is het normaal om iedereen voor alles te bedanken.

Een andere activiteit die ik heb gedaan is de bird survey 1. Hiervoor moest ik om 6.15 beginnen met mijn klim naar de top van de berg. Om alle vogels goed te kunnen zien moesten we naar een viewpoint op de top van de tweede berg, zo konden we op de canopy neerkijken. Omdat we zo vroeg vertrokken hadden we een onbijtje van Maise mee gekregen. Gewoon de standaard, rijst met bonen, maar het was zó goed toen we eenmaal op de top van de berg waren. Om 8.00 begonnen we met tellen. We telden 10 minuten, dan tien minuten rust dan weer 10 minuten tellen, ect. Ect. Tot 11.00. (Vanzelfsprekend vlogen de meeste vogels over in de rustpauzes) Onder de vogels die we gezien hebben waren Gieren, Parkieten en een prachtige blauwe vogel waarvan ik de naam niet weet de meest voorkomende.

Die middag hadden we een voetbal wedstrijd. De staff is zeer fanatiek. Echt heel fanatiek. Daarna begon het weekend, dus zijn we naar de bar gegaan.

Dit weekend ben zijn we met zo'n beetje de halve groep met de bus naar Samara gegaan. Het openbaar vervoer werkt hier op een bijzondere manier. De bussen zijn tot nu toe nooit op tijd, altijd minimaal 10 minuten te laat, en er zijn bijna geen bushalten. De meeste huizen in Costa Rica liggen aan de 'mainroad' of in een dorpje, dus de bus rijd bijna altijd langs je huis. De tikos stappen gewoon uit hun huis en wachten tot de bus ze stopt en ze kunnen instappen (de bus stopt ook gewoon). Men stapt ook op de raarste momenten uit. Soms gewoon in de middle of nowhere, of ten minste mij lijkt het de middle of nowhere.

Samara is een klein strand stadje. Echt heel klein. Het bestaat uit een grote straat, met een paar kleine zeistraatjes en het strand. Het was een strand zoals je het op foto's ziet. Wit zand, niet heel erg blauwe zee en palmbomen. Heel veel palmbomen. Er viel zelfs een coconut uit de palmbomen, twee meter van waar ik zat...

In Samara heb ik niet anders gedaan dan zwemmen, rond slenteren, slushies van vers fruit eten, zonnen en een beetje verbranden. Gelukkig hebben ze hier een oplossing voor verbrande schouders: aloë vera. In een klein winkeltje hebben we een stuk aloë vera gekocht, gewoon een stuk plant, en daar kan je dan het groene omhulsel van afhalen en de binnenkant gebruiken om op je huid te smeren. De binnenkant is zegmaar een soort doorzichtige gelei, het voelt (& klinkt) raar maar het werkt wel. Ik heb nu al geen last meer van mijn schouders.

De dieren heb ik al eerder genoemd maar goed. Ik ben al een paar keer een grote harige spin tegen gekomen, bah bah bah. Ik heb een grote wandelende tak gevonden in mijn haar. Er lopen hier leguanen over de weg, die zijn nog verbazingwekkend snel. Howler monkeys zijn altijd te horen en soms te zien, ze maken zoveel lawaai iedere keer dat er een auto langskomt. Ergste van alles was toch de schorpioen in onze kamer. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik een harige spin in mijn hand heb gehad en een schorpioen heb aangemaakt.

Nou dat was mijn eerste week. Het park voelt al aan als thuis en het net alsof we een grote familie zijn (met heel heel veel duirltsprekende mensen). Ik wil nu al niet meer weg...

Ik hoop dat het bericht een beetje logisch was, Internet en de app werken niet optimaal.