keeping the wetlands wet

Nou eindelijk toch een update, dat is alweer een tijdje geleden. Deze keervzal ik niet teveel over alle projecten praten. De meeste project zijn hetzelfde als in de vorige weken, dat maakt ze niet minder leuk.

Vorige week is de biogarden officieel afgemaakt, of ten minste al het graafwerk. Nu is het wachten op de materialen om de biogarden te vullen. Het probleem is dat de biogarden een groot project was, iedere dag twee keer. Nu dat er geen graafwerk meer is valt er veel werk weg. Wat moeten de volunteers nu doen? Nou de staff heeft wel een oplossing: laten we alle tafels gaan verfen. In het kamp zijn in totaal tien picknick tafels. Voordat we de tafels kunnen verfen moet de oude lak er eerst af. Dat is onze taak nu. Twee keer per dag zijn er mensen bezig met het schuren van de tafels. Dat klinkt niet bijzonder moeilijk maar als je er rekening mee houdt dat we alleen schuurpapier en onze handen gebruiken is het al een heel ander verhaal. Het is saai en vervelend werken je krijgt er een vermoeide arm van. Maar je raakt er steeds meer aangewend. In het begin was het 'gadverdamme, ik heb sanding', nu is het meer 'sanding? Oh, oké'. Nog steeds voelt het alsof we dit alleen doen zodat we ten minste iets te doen hebben maar goed. In the end heb ik toch liever de biogarden.

Eerder heb ik al verteld hoe vleermuizen in tenten slapen. Vleermuizen slapen in de tenten met families van maximaal vijf. Meestal een mannetje met meerdere vrouwtjes. Eduarde (onze batman) is een onderzoek b egonnen naar de tenten. Hij wil kijken hoe lang een familie van vleermuizen een tent kan gebruiken. Hoe lang het blad blijft leven als er vleermuizen in wonen. Om dit te doen heeft hij allereerst vleermuis tenten nodig, die stasn overal in het park. Daarnaast zijn er natuurlijk vleermuizen in de tenten nodig. Deze hebben wij vorige week gemaakt. We hebben lapjes stof gevuld met ongeveer tien gram zand (gemiddelde gewicht van die soort vleermuis) en de lapjes dichtgeknoopt. Het eind resultaat zag er meer uit als spookjes dan als vleermuisjes. Al deze kleine murcios hebben we in families verdeeld, families van een tot vijf vleermuizen. Gearmd met dertig spookjes zijn we de bossen ingegaan. Bij iedere opgehangen familie word er gekeken hoe hoog het blad van de grond af hangt. Nu wordt het elke week checken hoe ver de bladeren naar beneden zijn gezakt en alle vleermuizen uit de dode bladeren opnieuw ergens anders ophangen. Bij sommige bomen hebben wij, vrijwilligers, ook traps gezet. Deze vallen vangen de poep van vleermuizen op zodat we zaadjes kunnen krijgen voor bomen. Deze week heb ik geholpen met het analyseren van de poep. Ja, dat klinkt heel vies. Het viel eigenlijk heel erg mee. Gewapend met een pincet heb ik alle verschillende deeltjes in vleermuizen poep gescheiden. Het bestond voornamelijk uit fruit resten, takjes, zaadjes en nog wat andere dingen. Er zaten niet verschrikkelijk veel zaden in, maar genoeg om de staff zeer enthousiast te maken.

Deze week hadden we een cultuur project. We zijn met de hele groep naar een boerderij gegaan om daar coyol te drinken. Coyol is een typische drank uit Costa Rica. Het wordt gemaakt met sap van een soort boom. Drie keer per dag halen de mensen het sap uit een gat in de boom. Dit sap wordt gefilterd zodat de stukjes plant er uit gaan en dan heb je coyol. De drank ziet er niet bijzonder lekker uit, het is wazig wit gekleurd, en het ruikt verschrikkelijk zuur. Maar het is wel lekker. Als je de smaak zou moeten bescrijven zou ik zeggen dat coyol een soort combinatie is van witte wijn en sprite. Typisch wordt er gefrituurde vis gegeten bij de drank. Zelf was ik niet erg fan van de vis maar de gefrituurde banaan was heerlijk

Het laatste project waar ik het over ga hebben is ook meteen het beste. Vorige week vrijdag (31e van januari) zijn we naar de wetlands van Barra Honda gegaan. Ikzelf wist tot die dag niet eens dat Barra Honda wetlands had. Het gedeelte van het park waar wij voornamelijk in werken is maar een heel klein stukje blijkbaar.

In ieder geval we zouden om acht uur opgepikt worden om dan de hele dag in de wetlands door te brengen. Nou daar stond iedereen dan om acht uur precies. Lange broek en hiking boots aan, rugzak gepakt, water flessen gevuld. En dan komt de bus niet. Na drie kwartier wachten hebben ze Moncho gebeld om ons er heen te brengen. Moncho is een bewoner hier met een busje, je kunt hem inhuren voor tripjes en de staff huurt hem vaak in voor dit soort dingen. Een dingetje je hebt Tico-time en je hebt Moncho-time. Moncho-time is een uur later dan wat je afspreekt. Minimaal. Dus uiteindelijk werden we om kwart voor tien opgepikt.

Ongeveer een uur later kwamen we aan bij de wetlands. De wetlands zijn, zoals de naam al zegt, grote graslanden die onder water staan. Omdat er zoveel water is zijn er talloze dieren te vinden. Verbazingwekkend genoeg waren er heel veel varkens aanwezig. En massa's lieve kleine biggetjes. Er leven schijnbaar krokodillen, deze heb ik echter helaas niet gespot. Maar bovenal zijn er veel verschillende vogels. Knalroze lepelaars en witte reigers staan met tientallen tegelijk te eten. Wanneer je aan komt lopen vliegen alle vogels de lucht in, wat een prachtig beeld geeft. In de wetlands van Barra Honda is een soort reiger aanwezig die bijna uitgestorven is, vandaar dat de wetlands beschermt moeten worden. In het drogeseizoen valt er totaal geen regen in het gebied rondom Nicoya. Het water in de wetlands blijft echter wel weg stromen naar de rivieren.

Dat is waar de rangers ingrijpen. Om de waterstroom te stoppen worden en dammen gemaakt van zandzakken. En daar hebben wij bij geholpen. Ik heb bijna de hele dag staan graven om de zandzakken te vullen. Andere hebben geholpen met het bouwen van de dammen. Tegen tweeën werd er lunch en koude ijsthee gebracht. En zo rond vier uur zijn we terug naar het kamp gegaan na een dag hard werken. Dit was een van de zwaarste dingen tot nu toe, maar zeker ook het leukste. Het was geweldig om ook een keer een andere kant van het park te zien.

Vorig weekend ben ik naar volcán Poas gegaan. De vulkaan staat bekend om het meer in de krater die blauw van kleur is. Helaas heb ik niet veel van dat meer gezien dankzij de wolken. Nog steeds was het een leuk weekend weg.

In dit weekend ben ik naar Monteverde geweest. Hier heb ik alleen zoveel verschillende dingen gedaan dat ik er een apart verhaal over zal schrijven, die zal ik morgen online zetten.

Voor ik weg ga wou ik iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes! Gracias! Ik heb nog niet uitgevonden hoe ik ze kan beantwoorden maar ik lees ze met zeer veel plezier!