Barra Honda Times

Mijn laatste twee weken in Costa Rica zijn dan toch bijna voorbij. Morgenmiddag vertrek ik naar San José, om zaterdagochtend om 6.40 het vliegtuig te nemen. Op dit moment heb ik geen zin om naar huis te gaan. Maar wanneer ik zondag om 14.30 land in Nederland zal dat waarschijnlijk, hopelijk, wel anders zijn. Maar goed, mijn laatste twee weken:

Zoals ik al verteld had was de vorige week een en al voorbereiding voor de 40e verjaardag op zaterdag. We moesten grote party tenten opzetten voor kraampjes en het publiek. Het podium versieren met nep grotten en planten. De drie vlaggen hijsen. Een voor Costa Rica. Een voor Guanacaste, de provincie waarin Barra Honda ligt. En een voor ACT, de natuur organisatie van dit gebied. Daarnaast moesten er nog steeds daken geverfd worden. En hebben we nieuwe paden rond het kamp gemaakt. De leukste taak was het stenen verplaatsen, dat is zo'n drie keer gebeurd, iedere keer weer moesten de stenen toch ergens anders heen.

Na een week van schoonmaken hadden we dan op zondag het feest. De taak van volunteers was simpel: lachen en aardig zijn. En je volunteer shirt dragen, wat minder leuk is aangezien deze shirts van dik katoen zijn gemaakt. Tegen het begin van de middag waren de meeste mouwen en kragen van de t-shirts geknipt.
Voor de verjaardag waren enkele pioneers gekomen, de mannen die als eerste zo'n beetje de grotten hadden betreden. Ikzelf kon niet veel verstaan van alle speeches die gegeven zijn door de cave explorers, De directeur van Barra Honda, de directeur van alle P.N.'s in Guanacaste en nog meer. Maar ik kon wel genieten van de muziek en dans. De muziek werd gemaakt door drie meisjes die samen op een soort van grote xylofoon speelde. Ik weet de naam van het instrument niet meer maar het klonk mooi. En op zijn tylisch Costa Ricaans bleven de Tico's er geluiden door heen schreeuwen. Geluiden als 'Ay-Ay'. Het lijkt wel alsof alle mannen hier sl bij geboorte rare geluiden kunnen maken. Het dans gedeelte bestond uit traditionele dansen uit Guanacaste, opgevoerd door leerlingen van het danscollege in San José. Het ziet er precies zo uit als je het je zoi voorstellen. De meiden in grote rokken en de jongens in witte overhemden met een rood lint om hun heupen, zoals de typische stierenvechter. Het was heel leuk om dat allemaal te zien, om een beetje van de cultuur hier te kunnen zien. Daarnaast was er heel veel traditioneel eten te kopen, heel veel heerlijke traditionele lekkernijen.
Om 12 uur hadden we zoals gewoonlijk lunch. Zes dames en een man stonden al sinds 8 uur in de morgen in de keuken. Of bij de kookpotten. In twee grote kookpotten hebben ze een soort maispap met kip bereid voor iedereen. Het zag er niet heel lekker uit maar dat was het wel. Alleen wel een beetje machtig.
Na de lunch mochten we doen wat we wouden, dus zijn we lekker naar het zwembad gegaan.
Toen we om 16.00 weer terug kwamen konden we mooi meteen begin met het doorlopen van het hele kamp opzoek naar rondslingerd afval.
En dat was het 40e verjaardagsfeest van Barra Honda.
In de avond kregen we een uitgenodiging om naar een verjaardagsfeest van de stiefvader van een neef van een staff member te gaan. Het feest was in een bar, volledig met barbecue en een piñata. En flink wat mensen. Macho, de staffmember, vertelde ons later lachend echter dat dit maar een klein gedeelte van zijn familie was.

Zondag waren we de halve dag bezig met het volgende event. Barra Honda's eerste recreatieve mountainbike race. Het parcours ging langs verschillende dorpjes en daarna naar de top van de berg in het park. De volunteers kregen weer leuke taken: water uitdelen, fruit uitdelen en ....de weg wijzen. Ik en Benedikte stonden onderaan de ingang voor het park op een T-splitsing van 9 tot 12. We hebben drie uur lang in de branende zon staan wijzen, dansen en 'por aya, por aya' staan roepen. De meeste rijders lachte ons volledig uit, maar het was leuk om te doen.
In de middag waren vrij. Helaas was er geen Engels sprekende ranger in het kamp, oftewel ik moest vertaler spelen. Ja, dat is een goed idee, want mijn Spaans is zo goed. Ik had het zelf niet verwacht maar ik kon het best goed redden in Spaans. En Minor, de hoofdranger, kent nu mijn naam als ik af ga op de manier waarop hij mijn naam maar blijft herhalen. . .

De rest van de middag hebben we doorgebracht als levende poppen voor drie jonge meisjes. Ik kan niet zeggen dat we er mooi uitzagen aan het eind maar het was wel gezellig.
En dat was Barra Honda's grote feestweekend, na weken voorbereiding was het een groot succes.

En plotsklaps was het maandag. De maandag van mijn laatste week in Costa Rica en P.N. Barra Honda.
De dag begon meteen algoed met Camp Duties. Gelukkig deden we camp duties met zijn achten in plaats van in je uppie. We hebben het podium opgeruimd. De tenten afgebroken en bij elkaar gebonden en geplakt. En, het leukste van alles, al het afval van het weekend uitgesplitst in recyclbaar, nonrecyclebaar en organisch. Heerlijk. En dan heb je twee 'stoere' jongens naast je die 'dat echt niet gaan aanraken!' Yep. Ik ben omringd door echte mannen hier.
In de middag had ik birdsurvey. Mijn laatste keer naar de top van de berg. We hebben veelvogels gezien. Zelfs een prachtige Mot Mot. Dat was ook mijn laatste keer echt werken in het park.

Dinsdagochtend heb ik gewerkt bij de school van het dorpje La Flor. Zoals jullie misschien kunnen herinneren hadden we in Januari het Biogarden project. We gaan nu bij de drie scholen rondom Barra Honda hetzelfde doen. Een kleine waterzuivering aan leggen, een biogarden voor elke school. Op dit moment is het alleen nog maar graafwerk maar blijkbaar heeft Macho in Mid April genoeg geld om alle vier de biogardens af te maken. Ik ga het helaas niet meer meemaken maar het was leuk om nog een laatste keer biogarden te hebben. Nog een keer graven.

Andere taken die ik gedaan heb zijn sanding (eindelijk met een sanding machine), zand zeefen en het categorieseren van de gevangen vlinders. Mijn laatste projecten in Barra Honda. Dat was het dan. Mijn vrijwilligerswerk is officieel voorbij. Ik heb er ontzettend veel van genoten en een geweldige tijd gehad. En ik ben echt heel verdrietig dat ik weg ga. Maar op een manier is het goed, ik ga weg op een hoogte punt. En afscheid wordt toch niet makkelijker als ik langer wacht.

Vanwege het werk in het weekend is iedereen donderdag en vrijdag vrij, wat betekent dat iedereen gaat reizen. Iedereen behalve Beatrice die donderdag en vrijdag nog met mij door brengt. Maar helaas betekende dit dat ik al op woensdagavond tijdens mijn afscheidsfeest afscheid moest nemen van iedereen en de bareigenaar en zijn zoontje. Ja, het was heel gezellig tot het eind van de avond. Toen werd ik plotsklaps, verbazingwekkend genoeg, wat verdrietig. Ik moest die dah ook al afscheid nemen van Ozzy de alien, ook hij heeft vrij als staff. Dat viel ook al helemaal niet mee.
Het is raar om afscheid te nemen van mensen hier. Want hoe vaak je ook zegt 'we'll meet up' de meeste mensen zal ik waarschijnlijk nooit weer zien. Toch hoop ik dat ik de geweldige mensen van hier weer zal zien. En Barra Honda zelf... een tweede bezoek zou ik graag willen.

Morgen vertrek ik uit het park rond twee uur, dan kan ik afscheid nemen van alle andere staff members, Bee en mijn soort van tweede huis hier. Het voelt alsof ik hier al eeuwen ben maar op hetzelfde moment ging de tijd zo snel.





Nou dit was het dan, mijn op een na laatste blog entry. My Barra Honda Times are over, and what an amazing times they were.

(Mijn laatste update komt waarschijnlijk morgen online.)