eerste vliegensvlugge razendrukke week

En de tweede reis is begonnen. Vorige week zaterdagavond ben ik met Etihad Air vertrokken richting Bangkok. Zondagavond om zes uur lokale tijd kwam ik aan.
De volgende ochtend vertrok ik direct met een privé bus richting Cambodja. Het was niet een bijster interessante busreis. Ik heb vooral geslapen, proberen een beetje van mijn jetlag af te komen. Het grens oversteken was... apart. Nadat we Thailand offocieel verlaten hadden moesten we de vriendschapsbrug oversteken. Het rare is dat er een 'casino' tussen Thailand en Cambodja zit, met allerlei kraampjes en gebouwen. Voordat we Cambodja in kwamen moesten we het hele casino doorlopen, dat duurde zo'n 10 minuten. Aan de andere kant van de grens gingen we met een shuttle bus naar het busstation, waar een privé bus op ons stond te wachten. Tegen etenstijd kwamen we aan in Siem Reap.
We hebben gegeten bij een familie in de buiten wijk van de stad. De vrouw van wie het huis/restaurant is offert haar eigen tijd gratis en voor niets op om de kinderen uit de buurt Engels te leren. De kinderen verzamelen dan ook vaak om haar huis heen, zoals ook vanavond. Drie meisjes hebben ons een rondleiding gegeven door de wijk. Als je daar zo rond loopt besef je toch wel hoe gelukkig wij maar zijn in Nederland. De huizen hier zijn van hout en metaalplaten, vaak zien ze eruit alsof ze ieder moment uit elkaar kunnen vallen. De gelukkogen hebben een betonen muur op de begane grond. De huizen staan vaak op stelten. In de tuinen ligt veel rotzooi, soms in de vorm van grote stapels plastic flessen. Kinderen verzamelen die overdag langs de wegen en in de prullenbakken, voor het kleine beetje geld dat ze opbrengen bij recyclen.
Het eten was heerlijk. Curry, groentes, gekruide kip en nog veel, veel meer. Alles geserveerd met rijst. Ik heb van alles wat gehad en zat daarna toch al wel weer vol.
Na het eten hebben we met de kinderen gespeeld. Toen ik hier aankwam was het nieuw jaar. In Bangkok vierde men dat door water op iedereen te spuiten met waterpistolen. In Cambodja wordt het gevierd door elkaar in te smeren met baby poeder. Dat hebben we met de kinderen gedaan. Flink wat poeder op je handen doen en daarna in iemands gezicht of haar smeren. Of je krijgt plotseling een knuffel van een kleuter die bedekt is in hrt poeder. Het was niet verbazingwekkend dat iedereen aan het eind van de avond in wit bedekt was.

De volgende morgen zaten we al om vijf uur in de bus, richting Angkor Wat. De zonsopgang was een beetje teleurstellend maar de tempel niet. Angkor Wat is zeker het bezoek waard. Onze tourguide heeft ons zeer veel vertelt over de geschiedenis en de verhalen achter de wandtekeningen. Af en toe iets te veel, 15 minuten stil staan in deze hitte met maar minder dan vijf uur slaap is toch wel zwaar. Na Angkor Wat zijn we naar nog twee andere tempels gegaan. Een is de tempel die men van foto's kent: the faces temple. En de andere staat bekend als de Tomb Raider temple, aangezien Lara Croft deze tempel bezoek De volgende morgen zijn we met de openbare bus naar Phnim phen gegaan. Zwaarste busreis tot nu toe, zeven uur lang zitten in een smalle bus met bijna geen beenruimte. Erg mooi is die stad niet. Veel krotten. Kabels overal. En vervallende huizen. Maar ook met grote hotels en restaurants. En natuurlijk het grote paleis. Dat gebouw is wel mooi.

Op Donderdag heb ik in de ochtend the killing fields en S21 bezocht. Dat was niet vrolijk, maar wel leerzaam. Zeker om dit eigenlijk nog nooit van deze massoord heb gehoord. We hebben alleen de Vietnamoorlog behandeld in school, dat is de enigste lesstof uit Zuid-Oost Azië. Terwijl S21 toch nog vrij recent is. Ik zal niet te uitgebreid vertellen wat er allemaal gebeurde daar. Het komt er eigenlijk op neer dat mensen soms maandenlang gemarteld werden in S21, met voorafgaand een lange gevangenschap in een hok van een bij twee meter. Als men de informatie die ze wouden van je hadden verkregen hadden werd je naar een 'nieuw dorp' gebracht: de killing fields. Zoals aan de naam al te zienis werd iedereen in de killing fields vermoord. De velden waren kleiner dan ik had verwacht, maar niet minder verschrikkelijk. Er was een massagraf speciaal voor baby's en moeders, en de baby's werden vermoord door hun schedel tegen een boom in te slaan. Geen enkel persoon is vermoord met een pistool, om geluid te voorkomen. Men werdt met bamboe, hout of messen gedood. Of zelfs levend in de kuil gegooid en daarna bedekt met chemicaliën. Nee, het was geen vrolijke ochtend. Wat de tour echt goed maakte was onze guide. Je kon echt zien in de manier waarop hij vertelde dat het nog echt leefde in hem. Dankzij de oorlog zat Cambodja echt op het nulpunt. Leraren gaven les, als ze die al gaven, met houtskool op muren. Fietsen hadden geen banden maar in plaats daarvan kleren om de velg heen gewikkeld. Geld werd niet gebruikt, men ruilde goederen onderling. Pas de laatste jaren krabbelt Cambodja weer een beetje naar boven. Mr. T (de guide) gaf toe dat zijn Engels slecht was en hij niet gestudeerd had zoals andere tourguides en daarom niet zo goed was als andere. Maar persoonlijke vond ik hem de beste guide tot nu toe. Omdat het verhaal dat hij vertelde voor hem persoonlijk wat betekent. Hij groeide op na het sluiten van S21.
Die middag hadden we vrijetijd. Ik ben samen met vier anderen naar het paleis gegaan. Het Paleis hier is vooral beroemd om zijn zilveren pagoda. Een pagoda met een grote jaden Buddha en een vloer gemaakt van zilveren tegels. Alle gebouwen bij het Paleis waren prachtig versierd, met goud, zilver, wandtekeningen, en wat al niet meer. Het aparte is om dan het paleis weer uit te stappen en de rest van de stad te zien. Vol vervallende gebouwen, bedelende kinderen, straatverkopers, Tuk-Tuk's, en ga zo maar door. Het verschil is zl groot. Ook wanneer je in de bus zit is het duidelijk te zien. Dan rij je langs een rijkelijk versierde gouden entreepoort voor een dorpje, met aan weerzijden krotten.
En achter de poort ook weer allemaal kleine vervallen huisjes. Je zou zeggen dat in plaats van die poort te onderhouden men de huizen zou kunnen gaan onderhouden. Maar dat is waarschijnlijk een hele westerse insteek.

De volgende dag was weer een reisdag. Om een uur kwamen we aan in Sihanouk Ville, het strandstadje van Cambodja. Helaas begon het zo rond drie uur te regenen. Helaas, Helaas. Volgens Shane (groepsleider van de andere groep) was ik verantwoordelijk voor de regen, dit aangezien ik had gezegd dat ik een beetje regen niet erg zou vinden. Een beetje ja, niet regen van drie tot zeven. Maar goed, toen het opklaarde hebben we heerlijk gegeten op het strand.
De dag daarna hebben we een boottocht gemaakt. Onze eerste stop was om te snorkelen. De tweede stop was een strand op een eiland. Afgezien van onze groep was er niemand anders aanwezig, ons eigen privé strand! Hier zijn we de rest van de dag gebleven. Aan het einde van de middag was iedereen verrassend genoeg verbrand.

Vandaag (of de dag dat ik dit schrijf, zondag) zijn we de grens overgestoken. Het was nogal een gedoe en de border cross heeft ons een uur gekost. Uit Cambodja kwamen we makkelijk, gewoon een stempel en klaar. Toen moesten we een elledig lange weg in de zon overlopen. Vietnam paspoort controle. En toen de Vietnamese stempel ophalen bij het volgende kantoortje. Dat bleek lang te duren. Ze deden namelijk moeilijk over de dubbele paspoort van Heather. Maar goed, na die moeilijkheden konden fijn de bus weer in en naar Can Tho rijden.

Huizen in Vietnam zijn vaak zeer smal en soms hoog. Dit geeft af en toe een aparte skyline. Eerst een gebouw van vier hoog, dan een van een hoog en dan weer een van twee hoog. Ik had verwacht dat Vietnam relatief rijker was dan Cambodja. Maar als ik de huizen zo zie is dat niet zo. Veel huizen, zeker de huizen naast de rivier, zijn van metaalplaat en zien er krakkemikkig uit. Toch, het heeft wel iets. Al die kleine huisjes met spelende kinderen ervoor. Rode peppers en houtblokken die in de zon liggen te drogen. Maar als we daar zo langs rijden in ons privé busje voel ik me flink verwend.

De Home Stay waar ik nu ben is geweldig. Heerlijk relaxend. Het doet me een beetje denken aan het kamp in Costa Rica. Morgen beginnen mijn avonturen in Vietnam. Daar vertel ik in de volgende update wel meer over.
En wanneer ik dit post zit ik in Ho Chi Minh.