dan toch maar op weg naar huis

Nou hier komt hij dan. Mijn laatste echte update van mijn reisavonturen. Zoals de meesten wel weten stap ik vanacht spijtig genoeg op het vliegtuig richting huis. Mijn reizen in mijn tussenjaar is dan echt afgerond. Eerst drie maanden in Costa Rica en toen tien weken in Zuid Oost Azië. Maar voordat ik thuis kom zal ik maar vertellen wat er in mijn laatste week gebeurt is. (Toegegeven niet heel veel bijzonders)

De laatste keer had ik net mijn Open Water Diver cursus afgerond. Deze cursus duurde vier dagen. En aan het eind heb je een certificaat om tot 18m diep te kunnen duiken. Nou heb eigenlijk dezelfde als de cursus eindigde nog een cursus geboekt. De Advanced Adventurer course. Deze cursus was stukken leuker. Geen boeken en video's gewoon duiken.
We begonnen de dag na de laatste duik van de OPW. Eerst hadden we toch wat Academics: leren hoe een kompas werkt en bekend geraken met de duikcomputer. Wat eigenlijk betekende dat we in vierkantjes over het zand liepen. En dat was het al.
De duikcomputer is een aparaat dat iedere duiker heeft en nodig heeft. Erop staat, zodra je in het water bent, hoe diep je bent. Hoe lang je op die diepte kan blijven. Hoe lang je al aan het duiken bent. En, wanneer je terug naar de oppervlakte gaat, hoe lang je nog in de safety stop moet doorbrengen. De safety stop is om er voor te zorgen dat je geen Decompressie ziektes krijgt (dcs). Dcs is wanneer er bubbels in je bloed komen. Lucht zet uit wanneer je ondieper gaat, en krimpt wanneer je dieper gaat. Als gevolg van de luchtdruk. Buj verblijf in diep water, met hoge druk, wordt er meer stikstofgas in het bloed (en weefsel) opgenomen dan normaal. Wanneer een duiker te snel weer naar de oppervlakte gaat met lage druk zet dit gas uit en vormt belletjes in de bloedvaten. Als gevolg kunnen de bloedvaten verstopt raken. De safety stop is er om dat te voorkomen. De duiker verblijft dan 5 minuten tussen 5 en 3.5 meter diepte om er voor te zorgen dat het stikstof gewoon wordt afgevoerd. Eigenlijk hoef je bij de meeste duiken geen stop te maken. Maar beter helemaal zeker dan het erop gokken, zeker wanneer je tot 30 m gaat. Goed. Nou verder naar het leuke gedeelte: het duiken. (Dit was vast niet helemaal Medisch correct, sorry daarvoor, ik heb het geprobeerd)
Onze eerste duik was direct na de academics. De perfect 'buoyancy dive'. Buoyancy is hoe je in het water op een bepaalde diepte blijft 'drijven'. Dit doe je met twee dingen de BC (een jas waar je lucht in en uit kan halen) en je longen. Vooral je longen. Bij een diepe adem in stijg je. Diep adem uit en je zakt. De BC moet je mer oppassen. Stel je stopt er lucht in, en dan adem je in. Doordat er lucht in je longen zit zal je stijgen. Eenmaal hoger zet de lucht in je BC uit en blijf je stijgen. In ieder geval, wij moesten dit leren controleren door middel van spelletjes. Ik ben er beter in. Maar nog steeds niet goed.
In dezelfde duik moesten we met het kompas een vierkant onderwater zwemmen. Nou was er die dag een slechte visibility, dus had je dat kompas zeker nodig om terug bij het startpunt te komen.
De tweede duik die dag was de 'navigation dive'. Wat hier gebeurde was dat we een kaart op een plankje tekende van het duikgebied. Buddy teams kregen. En toen het water in konden. Addy, onze instructeur, had een route uitgetekend die we moesten volgen en dat was het. Zij zou op de boot op ons wachten. We haddrn ern tijdlimiet van 50 min maar voor de rest werden ee gewoon in het water gezet en succes er maar mee. Niet verbazingwekkend genoeg raakte ik en mijn groep (ik plus twee andere meiden) verdwaald. Na mislukte communicatie met de handen, vragen aan instructeurs van andere groepen, bijna onze buddy kwijt geraakt te zijn in het modderige water en de kaart drie keer hebben laten vallen waren de 45 min om. Wat betekent dat we omhoog moesten, eerst een safety stop maken en daarna maar zien waar we boven kwamen. Wonder boven wonder kwamen we niet eens tien meter van de boot vandaan omhoog. Wat volgens Addy een goed resultaat was, zeker met de slechte visibility, ik weet het nog zo net niet...
Maar goed de derde duik was een nachtduik. Voor deze was ik wel nerveus, zo'n fan van donkere plekken ben ik nou ook weer niet. Nerveus om niks. We gingen in het water tijdens schemering, dus met nog licht en zichtbaarheid. Iedereen had een zaklamp dus zodra de nacht viel hadden we een lichtpunt. Aan het einde van de duik deden we de zaklampen weg, knielden op de bodem en flapte onze armen alle kanten op, dit om de fluorescent plankton te voorschijn te halen. Echt een prachtig gezicht.
De volgende ochtend konden we alweer om zes uur op de boot voor de volgende duiken. De vierde was de deep dive. Hierbij gingen we tot 30 m diepte. En daarna langzaam omhoog. Op deze diepte kan je niet lang verblijven omdat je meer lucht gebruikt en omdat de kans op dcs groter is. Deze duik was dan ook maar 35 min.
De vijfde, en laatste, duik was de wreck dive. Voor de kust van Koh Tao ligt een wrak uit de wereld oorlog, het is een artificial reef dus hij is express gezonken. Aanraken en naar binnen gaan is niet toegestaan omdat je dan het groei proces van koraal verstoord. Dit was toch we lde leukste duik. Addy liet ons gewoon vrij rondzwerven rond het wrak. Er waren super veel vissen te zien. Ik ben hier echter ge-'narced', dat is Nitrogen Narcosis oftewel te veel Nitrogen in je hersenen. Dat gebeurt op grote diepte. Je wordt er duizelig van, beslissing maken is lastiger en denken gaat trager. Het is simpel op te lossen, zwem iets hoger, zo gezegd zo gedaan.
En dat was het dan. Ik ben officieel een Advanced Adventurer, ik mag tot 30 m duiken!! En ik ben helemaal fan van duiken. Ik heb al uitgevonden waar in Nederland leuke duikplekken zijn...teheee.

De volgende dag ben ik op de boot naar Koh Phangan gegaan. Een eiland zuid van Koh Tao. Mijn hostel hier had een zwembad en prive strand dus je kan al raden wat ik hier elke dag gedaan heb. Daarnaast ben ik onder andere naar de Full Moon Party gegaan. Ik ging daar heen samen met vier mensen uit mijn OPW duikgroep en een meisje dat ik in Pai ontmoet had. Als je een beetje researcht naar Thailand bots je al snel op de Full Moon Party. En de dingen die je erover leest zijn niet altijd positief. Als voorbeelden: het zijn alleen maar dronken tieners bedekt in fluor verf, ze schijnen een makeshift morgue op te zetten, drankjes worden gespiked en veel meer. Ik had dan ook niet verwacht het echt leuk te vinden.
Maar eenmaal daar was het super leuk, ik heb de hele nacht doorgebracht bij een minder populaire club op het strand. Dus het was niet massaal druk waar ik was. Natuurlijk had ik wel fluor verf op mijn gezicht, armen en benen. Maar ik ben maar weg gebleven van de buckets die vaak gespiked worden...
En dat was het eigenlijk wel weer. De dag na de Full Moon was de 13e.... wat betekent dat Nederland haar eerste wedstrijd had! Voor mij begon de wedstrijd om 2 uur s'ochtends op de 14e. Zeker weten dat ik ervoor ben opgestaan! Samen met drie andere Nederlanders in mijn hostel (en heel veel mensen uit andere landen) hebben we de wedstrijd gekeken en kunnen juichen! 5-1!! Beter kan het niet!! De volgende dagen heb ik het super vaak gehoord van mensen uit allerlei landen.

De 16e ben ik op de boot gestapt richting vaste land. Het stormde die dag een beetje dus het was geen relaxte bootsreis. Aangekomen konden we direct op de bus naar Bangkok. Na een verschrikkelijke nachtrit ben ik om 5.00 aangekomen in de stad. Om 6.00 lag ik op bed in mijn hostel.

Mijn dag in Bangkok heb ik doorgebracht met Wendy, een Thais meisje dat ik op Internet heb ontmoet en nu ook in de levende lijve, en haar vriendin. We zijn naar het Grand Palace geweest, daar was niemand van ons ooit geweest. En een Teakwood Manor. Verder zijn we naar de film gegaan en hebben we geshopt. Ik heb niks gekocht maar dit is wel de plek om te gaan winkelen! Super goedkoop allemaal. Het was eeb heerlijk relaxte dag. Ik weet nog niet wat ik vandaag ga doen, afgezien van op het vliegveld zijn om 22.00.

Iedereen heel erg bedankt voor het lezen! En voor alle lieve berichtjes! En voor het steunen van mij mijn reizen op wat voor manier dan ook. Door hoogte punten en diepte punten. Dankjewel! Ik hoop dat het een beetje leuke verhalen waren om te lezen. En dan sluit ik nu dit verhaaltje ook weer af. Mijn reizen in mijn tussenjaar zijn bijna officieel afgelopen. Na bijna zes maanden was dit mijn laatste reisblog. . . voor nu dan.