home sweet home

Ik zal beginnen waar ik het heb achter gelaten, het begin van mijn tweede vakantie week.

Zoals ik zei ben ik nog even in Domincal gebleven. Samen met Megan heb ik een dag trip naar Uvita gemaakt, een dorpje vlakbij. Hier hebben we heerlijk een dag op het strand doorgebracht, verbazingwekkend genoeg. Het strand in Uvita ligt in het National Park Marino Balenas. Dit strand is vooral bekend om de 'whales tail', een zandbank en rotsformatie in de vorm van een walvisstaart, en de walvissen die je met een beetje geluk in de baai kunt zien. Wij hadden niet dat beetje geluk. Alsnog is het een fijn zwemstrand, met weinig en lage golven.
De terugreis naar Domical ging wat minder soepel. Omdat we zin hadden in een tweede smoothie miste we de bus. En de volgende bus ging pas in drie uur. Dom genoeg dachten we dat we wel terug konden lopen, alle 18 kilometers. Ja, nee dus. Na negen kilometer begon het donker te worden...nu stonden we daar in het donker naast de weg. Gelukkig kwam er een aardige boer langs die ons wel ern lift kon geven. Eenmaal veilig in Dominical hebben we lekker een hamburger gehaald in een soda (een soort klein restaurant/bar die hier op iedere straat hoek te vinden zijn) om een geslaagde dag te vieren.

De volgende ochtend moest ik al om 4.45 met de bus naar Palmar Norte. Ik zal niet te veel op mijn busreis ingaan maar uiteindelijk kwam ik in Sierpe. Vanuit Sierpe heb ik een boot door mangrove bossen en over zee naar Drake Bay genomen.
In plaats van eerst te stoppen in Drake om een hostel te zoeken ben ik met de boot naar playa San Josecito gegaan. Een van de mooiste stranden die ik tot nu toe heb gezien. Ik heb een mooie wandeling gemaakt in een stukje van Corcovado hier alvorens naar Drake gegaan.

In Drake is bijna niks. Het is klein en eigenlijk niet al te toeristisch. Ja, er zijn ontzettend veel cabinas en tour offices. Maar dat is het ook, voor de rest is het vooral locals.

Voor de volgende dag had ik een tour geboekt. We begonnen met een boot tocht naar Sirena station, een van de vier ranger stations van P.N. Corcovado. Hier hebben we een drie uur lange hike gemaakt. De hike begon meteen goed, we kwamen langs een slootje met een rustende Tapir aan de overkant. Ik had Tapirs veel kleiner verwacht, maar tjonge dat beest is groot! Op de rest van de hike kwamen we spider monkeys, howler monkeys en een krokodil tegen. Het leuke is dat de meeste apen nu jongen hebben, allemaal kleine baby aapjes op moeders rug. Maar wat is het beste vond was de tweede Tapir die we tegen kwamen. Deze was eten aan het zoeken direct naast het pad. En, nadat we vijf minuten in stilte naast het pad stonden en de Tapir ons als veilig had bestempeld, liep de Tapir direct langs mijn benen. Ik had hem zo kunnen aaien, als dat hem niet weg zou jagen. Toen zag ik pas echt goe groot ze zijn, hij kwam hoger dan mijn knie. En geruisloos zijn ze ook bepaald niet. Ze zien er best komisch uit met hun slurf.
Na deze geweldige hike zijn we opnieuw met de boot gegaan. Ditmaal naar het San Pedrillo station. Hier hebben we eerst geluncht en daarna een korte hike gehad. Deze hike was een halfuurtje. Naar de watervallen. En de zwempoel. Dat was wellicht het beste, heerlijk weer zwemmen in zoetwater. Spijtig genoeg konden we niet lang genieten, na tien minuten kwam er een gigantische groep luide Amerikanen (of nee, een groep van mensen uit de verenigde staten. Costa Rica ligt ook in Amerika, ticos zijn ook amerikanen). We zijn er toen niet meer langer gebleven dan het ons kotste om onze kleren aan te doen.
Terug in San Pedrillo hebben we een boot terug naar Drake genomen. Zo langzamerhand heb ik wel genoeg bootreizen gehad denk ik.

De rest van mijn vakantie was niet spectaculair. Ik ben weer terug naar Dominical gegaan, en later naar Quepos. In Quepos lag mijn hostel midden in de bossen, als je de weg even weg denkt ten minste. Mijn terugreis was relaxed. In plaats van een tien uur durende busreis kon ik met de ferry. Toegegeven ik moest alsnog bijna zes uur met de bus. Ik ging met de ferry naar playa Naranjo. Vanuit daar drie uur met de bus naar Nicoya, net als zo'n 50 andere mensen blijkbaar. De bus was stamp en stampvol. Het voelde best asociaal om zo midden in het gangpad te staan met de backpack op de grond. Ik en twee andere backpackers blokkeerde bijna de uitgang. En iedere keer als iemand eruit of erin wou was het een kwestie van persen door de mensenmassa.

Ik weet niet wat ik van dr bussen hier moet denken. De ene keer is het wel fijn om drue uur lang te slapen in de bus, de andere keer is de bus zo vol dat je je bij iedere beweging moet verontschuldigingen. Ik ben er geen gigantische fan van, maar deze manier van reizen (zeker in de kleine lokale bussen) heeft toch wel wat.
In ieder geval halverwege de reis stapte bijna iedereen uit en niemand in. Dus kondrn we de laatste anderhalf uur zitten.

En nu ben ik hier. Terug in Barra Honda. Ik moet toegeven dat ik niet zekwe wist hoe ik in de groep zou passen, of ik me nog wel thuis zou voelen, aangezien al de mensen met wie ik de meeste tijd heb doorgebracht zijn vertrokken en nieuwe mensen zijn gearriveerd. Maar ik had me geen zorgen hoeven maken. Zodra ik hier weer was hoorde ik er weer bij. Het is hier een grote familie.

Een van de nieuwe mensen is Nederlands. Wat betekent dat ik weer Nederlands kan praten. Alhoewel ik niet weet of dat zo goed is. Ik raak alleen maar in de war. Dan voer ik een gesprek in het Nederlands en switch ik plots terug naar Engels. Engels ligt nu meer op de voorgrond, ik denk vaak ook in Engels, en Nederlands voelt af en toe toch raar in de mond. Dat wordt nog wat wanneer ik terug keer. Ik probeer hier zo min mogelijk Nederlands te praten, er zijn maar twee mensen die het begrijpen.

Het park is op dit moment zeer druk. Komend weekend is er een groot feest op zaterdag om de 40e verjaardag te vieren. Er komen zelfs mensen van de overheid. Wij, volunteers, moeten werk en dit weekend. We zijn die dag eigenlijk manusjes van alles. We hebben al orders gekregen om gekleed te gaan in ons volunteers shit en om ons toch netjes te gedragen. Zondag is er een bicyclerace, voor mensen die gek genoeg zijn om de berg op te fietsen in het midden van de dag. Hierbij mogen wij langs de weg gaan staan om de route aan te wijzen. Nou, ik ben benieuwd. Op dit moment is iedereen druk met voorbereiding.

Maandag hadden we de General Room Cleaning. Dus alle kamers zijn spick en span, of zo goed als. En nu gaan we de rest van de week alles in gereedheid brengen. Zoals: het verfen van de dakken, opruimen van de garage en het lokaal, schoonmaken van de trails, en eigenlijk alles gewoon verfen en schoonmaken. Druk druk druk dus.

Het vervelende is dat tegelijkertijd het bosbrand seizoen nu ook echt begonnen is. Op zondag en maandag hebben we er beide een gehad. En flinke ook. Blijkbaar is er een groot stuk bos afgebrand. Aan de voet van de berg, in een woongebied, is ook brand geweest. De resultaten daarvan zien er verschrikkelijk uit. Alles is verbrand. De grond is volledig zwart en as waait bedekt de grond. De bomen zijn bijna volledig opgebrand. Ik word er gewoon triest van als ik bedenk dat een gedeelte van het park er nu ook zo uit ziet.
Het is hier heel normaal, ze hebben hier ieder jaar bosbranden, de staff verteld ons rustig dat he er is op dit moment een bosbrand. Gelukkig hebben ze een goede brandweer organisatie. Men blust vuur hier niet water, puur en alleen omdat je dat de berg niet op krijgt. De plekken waar ieder jaar bosbranden zijn, zijn niet te bereiken met de auto. En water de berg op tillen is onmogelijk. Dus gebruik ze fire lines. Dit zijn stukken grond die ontdaan worden van alles dat kan branden, misschien door het met gecontroleerd vuur weg te branden of gewoon flink hakken en graven. Het vuur kan dan niet meer verder. Fire lines worden vaak ook al preventief gemaakt. De bosbranden zijn ook de reden dat het zo belangrijk is dat we de bladeren van de paden halen. Hier is altijd sprake van grondvuur. Als de paden geen bladeren halen heb je een semi-fireline die het vuur ten minste vertraagd. Persoonlijk vindt ik het een raar idee dat men in de bergen vecht met vuur terwijl ik mijn kamer aan het schoonmaken ben. Maar je raakt er aan gewend, I guess. Ik hoop alleen dat we geen bosbrand hebben in het weekend. . .met 200 mensen hier wordt dat een ramp.

Maar goed, ik ga nu afsluiten. Ik heb twee heerlijke weken vakantie gehad maar ik ben toch zeer blij om terug in het kamp te zijn. Op dit moment zeker. Ik zit hier lekker in de warme nacht, met een kop thee en huilende coyotes in de verte. Ik ga Barra Honda zo missen wanneer ik moet vertrekken.